„Życie nie zna odpowiedzi”
Życie nie zna na nasze zachowanie odpowiedzi
Często po knajpach siedzi
Nic nie tracimy póki chęci mamy
Świat pędzi ku światom nieznanym
Jesteśmy do dobra stworzeni
Lecz przygadać lubimy bliźniemu
Życie nie zna na nasze zachowanie odpowiedzi
Często po knajpach siedzi
„Życie trwać będzie”
Życie trwać będzie
Choć nas już nie będzie
Natura w różnych postaciach będzie
Choć nas już nie będzie
Natura będzie się przeistaczać
Choć nas już nie będzie
Wieki przeminą
Choć nas już nie będzie
I będzie tak po wieki
Choć nas już nie będzie
Nie smućmy się jednak tym
Natura pustki nie lubi
Ze snu nas zbudzi
I będzie tak po wieki…
Będzie śmiech, smutek
Cisza, strach, barwy
Na około piękny kolor tęczy
Po niebie będzie się toczył
Natura jest całym kosmosem
Jednak błąd swym tworzeniu zrobiła…
Powstał człowiek
Nie każdy jest zły, lecz trafiają się
Są złośliwi, niszczący innych
Pamiętaj co zasiejesz to zbierzesz
A życie trwać będzie
Choć nas już nie będzie
< Zaufanie to jak zapałka – drugi raz nie zapalisz >
Mieć przyjaciół to cholerne szczęście i czasem przyjaźń w swej niezwykłości przewyższa miłość swą czystością w sobie. Uważam także, że przyjaźń jest rodzajem miłości i to bardziej wymagającej. Przyjaciół trzeba zyskiwać przez życiowe zakręty, wtedy najłatwiej rozpoznać kto jest godzeń tej wartości – przyjaźni. Przyjaźń często jest niedoceniana, pragniemy miłości, w poszukiwaniu tego jedynego/tej jedynej pomaga przyjaciel… a gdy już tego kogoś znajdziemy, to co się dzieje z przyjaciółką z przyjacielem? Często odstawiana jest na bok, ponieważ jeszcze bliższego naszemu sercu mamy – dziewczynę, chłopaka. Zaczynamy zapominać o przyjaciółce, o przyjacielu. Kiedy widzi z boku stojąc, że źle ulokowaliście uczucie, że to toksyczny związek, próbuje ostrzec, wówczas staje się waszym wrogiem. Lecz prawdziwy przyjaciel będzie w pobliżu, nie opuści Was nawet jak go źle potraktujecie.
Zadzwonisz, zjawia się natychmiast. Dlatego dobrze by było mając sympatie, nie rańmy przyjaciela kiedy próbuje ostrzec i nie odsuwajmy na boczny tor tylko dlatego, że masz sympatie. Sympatia odejdzie, przyjaciel zawsze przy tobie będzie.
Pragniesz bliskości, pragniesz by cię wysłuchano, pragniesz by osoba bliska twemu sercu była zawsze kiedy tego ty potrzebujesz. Do póty do póki spełnia te warunki, jest ok. A co się dzieje, jeśli choć raz powie nie? Zaczynasz zastanawiać się, czy naprawdę jest twym przyjacielem – miała przyjść kiedy akurat byłaś w potrzebie wygadania się, chcesz pohasać po sklepach, wyskoczyć na dysko-błysko, a tu figa, nie ma dla ciebie czasu. Jeden, jedyny raz bo ma coś ważnego do załatwienia, a ty już focha walisz. Obrażasz się. Czy to naprawdę jest przyjaźń? Ty ciągle od przyjaciela czegoś się domagałaś/domagałeś a czy choć raz on od ciebie coś chciał? Zawsze był na twoje kiwnięcie. A kiedy nie może, walisz focha. A ile razy przyjaciel – jak go nazywasz póki jest na twoje zawołanie – potrzebował od ciebie pomocy? Często, lecz kiedy twierdziłaś/ twierdziłeś że „teraz nie masz czasu” machną ręka i dalej ci pomagał, wysłuchiwał.
Pamiętaj czytelniku mój miły, to działa na dwie strony – gdy przyjaciela zostawisz w potrzebie jego serce stwardnieje, więcej na twe wołania w twej potrzebie się nie odezwie. Serce jego będzie krwawiło że ci nie pomaga, lecz to twoja wina, ponieważ nikt nie lubi ciągłego przez kogoś wykorzystywania.
Dla wszystkich co szanują przyjaźń i życzę każdemu z osobna, aby każdy miał osobę koło siebie co łzę otrze…
“Prawdziwy przyjaciel”
Nie ten przyjaciel co z tobą alkohol pije
Nie ten przyjaciel co jest gdy kasę masz
Nie ten przyjaciel co spędza z tobą wesołe chwile
Nie ten przyjaciel co jest gdy szczęście ci dopisuje
Przyjaciel to ten, który po roku dzwonisz on przybywa
Wyzwala cię ze złej doli, łzy twoje ociera
Znika jak czarna pantera, wraca
Wraca gdy masz problemy
Przyjaciel choć dużo dać ci nie może, tyle co ma
Będzie szczęśliwy twoim szczęściem
Dłoń poda nad zbyt wysokim progiem
Zawsze obroni przed złymi ludźmi
Pamiętaj czytelniku mój miły, to działa na dwie strony
Gdy przyjaciela zostawisz w potrzebie jego serce stwardnieje
Więcej na wołania w twej potrzebie się nie odezwie
Chociaż serce jego będzie krwawiło że ci nie pomaga
Nie ten przyjaciel co jest gdy szczęście ci dopisuje
Nie ten przyjaciel co spędza z tobą wesołe chwile
Nie ten przyjaciel co jest gdy kasę masz
Nie ten przyjaciel co z Tobą alkohol pije
Z czym byśmy mogli porównać śmierć? Może z wdechem i wydechem powietrza. Mamy w płucach co potrzebne nam do życia, po chwili tego brak, a może jak jawa czy sen. Sen to brat śmierci, lecz jednak nam potrzebny, a co z jawą? Jawa jest po to, byśmy mogli korzystać z tego co natura nam ofiaruje. No cóż, już tak życie skonstruował nam stwórca, że wszystko ma swą parę, jeśli nie wszystko to 99% ma. Jednak my nie potrafimy z tego korzystać, co natura nam zaofiarowała. My jako istota myśląca, niszczymy wszystko co na swej drodze napotkamy. Prawo silniejszego, prawo buszu.
Naszą niewiedzą wykorzystują cwaniacy
Moje życie lubi Pub. Czemu? Luźno się czuję – jedno, czy dwa piwka wypiję uciekając od problemów dnia codziennego, i myśli o śmierci.
——————————
“Puby nie omijam”
Puby rzadko omijam
Kiedy pragnienie mnie dobija
Wychylam cztery piweczka
Wesoła moja główeczka
Piwko lubię pić
Warto dla niego żyć 🍺
„Śmierć”
Każdy śmierć na swój sposób postrzega, interpretuje, wyobraża. Jak śmierć zachowuje się zabierając do siebie? Jest smutna? Czy rechocze z radości ha ha ha. Ja ją widzę rechoczącą, zbierająca duszyczki.
Śmierć stoi śmiejąc się ironicznie, nikt jej nie ucieknie, jedynie oddali czas nadejścia.
Ona jest, tym co określamy… wszystkim. Ma w sobie ból istnienia, radość kiedy odchodzimy, kiedy cierpimy, kończy się ból życia. Różne narody, rożnie ją wyobrażają. Najczęściej symbolem śmierci jest kościotrup w kapocie z kosą w ręku. Czemu? Któż to wie. Mnie kojarzy się z kosiarzem.
„Śmierć z serduszek życie kosi”
Kosiarz z kosą pole kosi
żaden kłos się nie uchowa
Zadowolony z plonów jest
Śmierć z serduszek życie kosi
główki ścina, dusze liczy
zwycięsko się uśmiecha
Śmierć – to ona decyduje kto na świat przychodzi, ona decyduje kto z niego duszą uchodzi. Kiedy to piszę jest godzina 09:24 Anno Domini 2012 dnia 1 listopad – Wszystkich Świętych dla katolików, ale w słowiańskich wierzeniach – a przecież Polacy wywodzą się z plemienia Słowian, chyba nie zapominają o swych korzeniach?
„Dziady” to starosłowiańskie święto zmarłych. Obchodzone jest dwa razy w roku: „Dziady Wiosenne” w pierwszy czwartek po Wielkanocy i „Dziady Jesienne” 2 listopada. „Święto Dziadów” miało na celu zjednanie sobie dusz zmarłych i pomóc im w uzyskaniu wiecznego odpoczynku w zaświatach (w prasłowiańskiej mitycznej krainie zmarłych – Nawii). „Dziady Jesienne”.
“Zaduszki”, “Święto zmarłych” to nic innego jak po słowiańsku – „Święto Dziadów”, czyli noc z 31 października na 1 listopada, była jednym z najważniejszych świąt słowiańskich.
Dziś „Dziady” kojarzą nam z dziadami spod kiosku z piwem, żebrakami, dziadostwem oraz z dramatem Mickiewicza „Dziady” – który poprowadzi nas przez ślad pogańskiej tradycji, której nie potrafiło pokonać przez tysiąc lat chrześcijaństwo.
A nie mogąc pokonać wchłonęło tradycje, wierzenia pogańskie. Ze świecą, czy może raczej ze zniczem szukać dziś kogoś, kto pamięta, czym jest święto Dziadów i czemu było tak ważne dla naszych przodków. A przecież „Jesienne Dziady” były jednym z głównych świąt słowiańskich. Człowiek od początku swego istnienia, nie znając przyczyny powstanie, nie rozumiejąc spraw które się ukazywały – pioruny, ogień , narodziny, śmierć – tworzył bóstwa, figurki bożków i oddawał im cześć. Jest to naturalny odruch przed czymś, czego nie rozumiemy, nie znamy. Coś co stworzyło wszechświat dla nas jest niezrozumiałe, niepojęte i nikt tak naprawdę tego czy religijnie, czy naukowo nie wyjaśni. Dlatego człowiek stworzył bogów, bożków, religię.
Czy to naprawdę ważne, kto w co wierzy? Tak naprawdę religie więcej szkodzą niż pomagają. Gdyby nie podziały ludzi na religie, ileż mniej zła by było. No, ale w końcu ktoś miał na celu skłócić ze sobą ludzkość. A i odłamy wierzeń powstały w zależności, kto w co wierzy. A silniejsza religia wchłania mniejszość, lub tak jak kościół postąpił… wchłonął pogańskie wierzenia.
Strategia która pozwala na to, aby opornych do siebie przekonać.
Religia wciska ciemnotę i z tego czerpie zyski, a i zło rozsiewa prowokując wojny, nienawiść.
Dzięki nauce wychodzimy z ciemnogrodu. Lecz religia zbyt mocno się zakorzeniła – jeszcze wiele ludzi a i zwierząt zostanie skrzywdzonych. Tak sobie myślę: -czy mi potrzebna jest wiara w boga, w boga przez kogoś narzucona? Wiara czyni cuda. Ale to nie ma nic wspólnego z jakąkolwiek religią. Cudem nazywamy to, czego nie rozumiemy. Naszą niewiedzą wykorzystują cwaniacy.
Człowiek od początku swego istnienia, nie znając przyczyny powstanie, nie rozumiejąc spraw które się ukazywały – pioruny, ogień, narodziny, śmierć tworzył bóstwa, bożków i oddawał im cześć. Jest to naturalny odruch przed czymś, co nie rozumiemy, nie znamy, i nikt tak naprawdę tego czy religijnie, czy naukowo nie wyjaśni. Dlatego człowiek stworzył bogów, bożków, boga, religię. Jeśli chodzi o religię, to jest forma bardziej biznesowa – są cwaniacy i są naiwni.
W wiarę w boga to zrozumiem, ponieważ jest to jak amerykański wyimaginowany przyjaciel, który jest znany kiedy inni nas odtrącają, nie rozumieją, ale jest silniejszy bo cuda czyni. Ale jeśli chodzi o religię, którą stworzyli ludzie wykorzystując do tego celu Boga, to po prostu instytucja wykorzystująca wiarę ludzi do ich wykorzystywania, szczególnie materialnego. Znakomity przykład wykorzystywania Boga i wiarę ludzi w niego, jest kościół w Polsce, który za bezcen wykupuje grunty, buduje za pieniądze podatników swoje „pałace” – doskonałym przykładem tego jest Watykan, oraz Polski oligarcha z Torunia.
Według katolickiego wierzenia – podaje tak biblia – człowiek został stworzony po tygodniu ciężkiej pracy, a bóg porządnie się zmęczył. Jesteśmy niedoskonałą formą istnienia.
Jeśli Bóg nas stworzył według swojej podobizny to czy też jest słaby, ułomny? Pisząc to, pomyślałam sobie o różnych badaniach udoskonalenia istnienia człowieka – od prób klonowania po in vitro do starania się o to, by dzieci rodziły się bez wad genetycznych. Nieważne która wersja jest prawdziwa o powstaniu człowieka, z punktu widzenia nauki czy też religii. Jeśli potrafimy ulepszyć za pomocą nauki ten prototyp który stworzył Bóg, którego nawet ewolucja jeszcze nie udoskonaliła, stworzyć wspanialszy oryginał w miejsce tej nieudanej kopi – dlaczego piszę o nas „kopia”? Według religii jesteśmy stworzeni na podobieństwo boga, tak więc jesteśmy kopiami, mamy śmiertelną powłokę – to czemu nie udoskonalać nas, pomimo że kościół przeciwstawia się in vitro?
———————–
Swego czasu kluczową odpowiedzią Bosaka jest stwierdzenie z punktu nr 1:
“Można. Gdyby to było złe, to Bóg by inaczej świat stworzył”.
To właśnie ten fragment podłapali internauci, którzy postanowili potraktować go, jako zawierający odpowiedź na wszelkie możliwe pytania – od tych bardzo głupich, absurdalnych, po kontrowersyjne, a także zahaczające o sprawy społeczne i polityczne.
Odpowiedź Bosaka –
„Paradoks omnipotencji (paradoks wszechmocy) – paradoks pojawiający się przy rozstrzyganiu, czy byt wszechmogący jest lub nie jest w stanie ograniczyć swoją własną wszechmoc. Jego najpopularniejsze sformułowanie to: czy byt wszechmogący mógłby stworzyć kamień tak ciężki, że nawet on sam nie mógłby go podnieść?”
<źródło – Wikipedia>
Tak się zastanawiam, czemu ludzie uciekają, chcą wyjść z kościoła… czynią apostazję? Przecież kościół to i też parafianie, a większość nie wychodzi z powodu parafian, ale z powodu kleru. To księża są tego winni, że wspólnota chrześcijańska, katolicka się rozpada…
<Inteligencja zdecydowanie idzie w parze z czarnym humorem>
Każdy z nas szuka swojego szczęścia. Ja też nad swoim się zastanowiłam i taką rymowankę na szybciutko o moim szczęściu skleciłam… Dla mnie szczęście jest np. wtedy kiedy:
„Moje szczęście”
Leżę wtulona w kołderkę, sen nadchodzi – tęczę widzę
Kolor się toczy – wszystko mieni się
Ulatuję w górę – wspomnienia przeszłości kręgi zataczają
W ustach czuje słodkości przebytej różnej miłości
Radość mnie nachodzi że nie zmarnowałam młodości
Pławiłam się w szczęściu dawania i otrzymywania radości
Teraz moim szczęściem jest tapczanik
Codziennie leżę na nim, serwuję po internecie
Nic mnie nie interesuje co się wkoło plecie
Dla mnie mało ważne co się dzieje na świecie
Leżę wtulona w kołderkę mażąc o krainie wiecznej szczęśliwości
I nie obudzić się… – niestety rzeczywistość jest inna…
Dlaczego nieporozumienia drogą wciąż idą ludzie, wiedząc że nie mogą tą drogą zrobić niczego dobrego ani dla siebie, ani dla drugiego. Dla siebie nie zrobi… ale wydaje mu się że tak… i dlatego krzywdzi innych bo mu to satysfakcję daje. Lecz czy na pewno? Uważam że tak… ponieważ on ból zadając szczęśliwy jest. Lubi się znęcać, a nękanym pokazuje faka.
Dlaczego ból zadaje? Bo jest zazdrosny, że inni mają lepiej. To nie choroba psychiczna… ale zawiść i zazdrość.
Myślą, że znęcając się nad innymi są bohaterami… ale są zwykłymi skurwysynami którzy innym szczęścia zazdroszczą. Aby sobie psychicznie dogodzić, innych ciągle obrażają, dokuczają , poniżają.
Zamiast przychylności ból i przykrość nie zadawać popatrz w swoje serce i odpowiedz sobie
Sadysta biorący satysfakcję z bezbronnej osoby przed poniżaniem odpowie –
„Tak”… – to moje humoru poprawianie. A nawet orgazmu doznawanie.
Niestety… wielu z was odpowie także mi…
-“ból innemu daje mi satysfakcję, radość zaspokojenie nawet w seksie.
Tak, to oczywiste. Do póty do póki WAM ktoś nie zechce zadać bólu za to co wyście uczynili… prawa Kodeksie Hammurabiego mówią o tym jasno.
————————-
Kodeks Hammurabiego, To jeden z najstarszych kodeksów świata, wydany ok. 1792–1750 p.n.e. przez władcę babilońskiego Hammurabiego, który starał się zunifikować i usystematyzować obowiązujące prawa.
Prawo talionu, kara talionu, talion, lex talionis (łac. talio “odwet”, od talis “taki sam”) – historyczna zasada prawa, wyrażająca jego sprawiedliwość, według której sankcja była identyczna ze skutkiem przestępstwa. Znana z obrazowej, starożytnej sentencji oko za oko, ząb za ząb.
Jej stosowanie jest charakterystyczne dla społeczeństw pierwotnych. Uwzględniał ją m.in. kodeks Hammurabiego, ale wyłącznie w przypadkach, kiedy sprawca miał ten samstatus społeczny, co ofiara:
Jeśli pełnoprawny obywatel wybił oko członkowi klasy pełnoprawnych obywateli, wyrwą mu oko.
Jeśli złamał kość pełnoprawnego obywatela, złamią mu kość
§§196, 197 kodeksu Hammurabiego,
Ustawa Dwunastu Tablic groziła takim odwetem warunkowo, w razie trwałego okaleczenia.
Tablica 8,2 si membrum rup(s)it, ni cum eo pacit, talio esto (jeśli ktoś pozbawił drugiego części ciała i nie zawarł z nim ugody, niech zostanie wykonane na nim prawo talionu). Ugoda (pactum) zobowiązywała sprawcę do zapłaty odszkodowania w uzgodnionej wysokości. Kara za złamanie kości była ustalona ustawowo, wedle Tablicy 8,3 wynosiła 300 asów za wolnego i 150 za niewolnika (płatnych do rąk właściciela)
Źródło>
STARY TESTAMENT – Księga Wyjścia jest podróbką. Plagiatem ściągniętym z Kodeksu Hammurabiego. Czarna mafia zrobiła plagiat, tak samo jak przywłaszczyła wierzenia ludów które nazywa pogańskie. Zmieniła tylko nazwy. Przejęła wierzenia od pogan, nie mogąc “nawrócić” na swoją wymyśloną wiarę.
Często jest tak, że kiedy zostajemy sami pryska myślenie o przyjemnościach, a rozpościerają się w myślach czarne skrzydła smutku i problemy dnia codziennego.
“Smutek”
Smutek jest cieniem radości
Podstępnie czyhając, z za winkla napadając
Niespodziewanie się wychylając
Za serduszko chwytając
Ale jest nadzieja taka…
Radość wróci jak ktoś ją obudzi
Będzie otarcie łzy z policzka
Koło ciebie twoje szczęście będzie
Czasem upadamy pod ciężarem trosk i bólu zadawanego nam przez życie (czyt. Ludzi). Czy mimo to, potraficie się podnieść z nich jak Feniks z popiołów i walczyć o swoje i bliskich szczęście? Często nam łatwiej walczyć o szczęście bliskich a nawet obcych osób, niż o własne. Smutna prawda jest… kiedy to my potrzebujemy wsparcia jakimś dziwnym trafem tym co dawaliśmy szczęście, o które dla innych walczyliśmy te osoby znikają z naszego życia… “Murzyn” zrobił swoje, teraz niech sam o swoje szczęście walczy.
“Jesteśmy jak Ikar”
Jesteśmy jak Ikar
Porywani na skrzydłach życia
Wystarczy zły płomień, spadamy zazwyczaj
Jesteśmy jak feniks
Z popiołu nieszczęścia powstając
Unosząc skrzydła do raju bram gnając
Unosi nas wiara, nadzieja, miłość…
– Cierpienie, zło, ból, żal, zawiść, zazdrość
Cala wściekłość świata zostaje za nami
Pędząc w kierunku nieznanym
Wciąż zostajemy naiwni wierzący w uczucia
Ale silniejsi, siebie pewniejsi bo nie jesteśmy sami
W brew pozorom, potrafimy jak potrzeba góry przenosić i dajemy radę pomimo przeciwnością losu. Kiedy mi bardzo źle było, ale to nie ważne… – nie chodzi o bycie z kimś to… – siadałam i pisałam to co serce mi grało. Były smutki, ból i łzy, a jednak też wiara w to, że nie jest tak źle aby się nie podźwignąć i walczyć o swoje, a nadzieja szeptała że się uda.
Mam dla Ciebie technikę relaksacyjną …. Zalecana przez najlepszych psychoterapeutów na całym świecie … Skuteczność gwarantowana 100%
1.
Wyobraź sobie , że stoisz nad cichym strumieniem pośród skalistych zboczy…
2.
Ptaszki cicho i pięknie świergolą Twoja ulubiona melodie leniwie unosząc się w czystym górskim powietrzu…
3.
Nikt nie wie nic o miejscu w którym się znajdujesz , jesteś całkowicie bezpieczny/a…
4.
Jesteś totalnie chroniony/a przed całym tym pędzącym i gnającym do przodu światem…
5.
Kojące dźwięku szemrzącego strumyka i wodospadu wypełniają Ciebie poczuciem błogostanu…
6.
Woda jest krystalicznie przeźroczysta i orzeźwiająca…
7.
Wyraźnie widzisz twarz osoby którą przytrzymujesz pod wodą….
😉
–
–
–
–
