Czy życie kocha wszystkich?… na pewno tak, lecz często smutne ono jest, przez drugiego człowieka w bólu zgotowane. Wiele nienawiści, zawiści, złości niejeden człek w sobie mieści robiąc drugiemu “piekło na ziemi”. Piekło? No cóż, kojarzy nam się z cierpieniem, karą… a może w prawdziwym piekle nie jest tak źle? Tak, ale czytając “piekło na ziemi” z jednym nam będzie się kojarzyć, ponieważ od dziecka nam wciskają, że w piekle męczarnie są. A co na ziemi się dzieje?
Na ziemi człowiek człowiekowi wilkiem jest – drugiemu często krzywdę robi… nie każdy to wytrzymuje i po samobójstwie lawiruje…
“Piekło na ziemi”
Piekło na ziemi mu stworzyli
W dokuczaniu swawolili
Słabszy jest
Żartami warto zgnieść jego cześć
Rozdziera go w duszy żal
Że wyśmiewany jest
Łzy do oczu napływają
Jest nieszczęśliwy
Żyletka dobra jest
Po ciele kreska się kształtuje
Krew strumykiem płynie
Purpura smutny los rysuje
Zło tego świata przeplata się z dobrem, smutek przeplata się z radością, śmierć z życiem… Obojętnie jak byśmy nie szli przez życie śmierć zawsze zwycięży – ona władczyni naszego istnienia. A jak je przejdziemy? Warto być dla siebie miłym…
———–
Monika Janos – O teatrze życia – Życie jest szkołą
„Głupich nie sieją, sami się rodzą”
<Inteligencja zdecydowanie idzie w parze z czarnym humorem>
