Narzekamy na życie, jakie ciężkie jest
Narzekamy na życie, jakie ciężkie jest. Często sami do tego się przyczyniamy naszym postępowaniem, zachowaniem lecz my tego nie zauważamy w sobie, lecz prościej obwiniać za nasze niepowodzenia innych. Często gonimy za tym czymś, dążymy do czegoś, pragniemy coś mieć tylko dlatego że ktoś to ma, nawet nam się nie przyda i z czasem w piwnicy, na strychu czy w garażu wyląduje. Ale nasza natura lubi być przekorna, uwielbia kiedy coś mamy na widoku czego sąsiadka nie ma, znajoma zzielenieje z zazdrości.
Narzekamy na życie, nie potrafimy spojrzeć na niego przez pryzmat przyrody, natury piękna jakie nas otacza. O ileż lżej by było wielu ludziom żyć, jakby na moment oderwali się od gonieniem za pieniądzem, otworzyli oczy, serce na piękno ich otaczające… staliby się mniej wściekli na cały świat.
Od czasu do czasu oderwijmy się od narzekania, i szarości problemów dnia codziennego, warto rozejrzeć się wokół siebie, i piękno na otaczającego świata. Świat nie składa się tylko z internetu, samochodów, smartphonie ale i ze zwierząt które dają wielu ludziom sens istnienia, z lasów, łąk i gór. Piękno morza warto docenić i wszelakich będących zjawisk na ziemi.
Ja się nauczyłam odrywać się od smutku, problemu może dlatego że choć kopa nie raz dostałam, pozytywnie patrzę na to co mnie otacza, a to co nie lubię mam w dupie. Nie wyżywajmy się na świat i nie oskarżajmy że to świat jest be, on nic niewinien tylko ludzie co nas otaczają jeśli są źli. Ale niestety smutna prawda jest, że nie zawsze możemy od nich uciec, sytuacje rodzinne, czy taż miejsce zamieszkania na to nie pozwala i to smutne jest.
Monika Janos – O teatrze życia – Życie jest szkołą
„Głupich nie sieją, sami się rodzą”
<Inteligencja zdecydowanie idzie w parze z czarnym humorem>
