https://www.poganin.eu/antyteizm/zbrodniczy-koc59bciol < źródło >

Zbrodniczy kościół katolicki.

Zastanawialiście się nad tym jak zostaje się chrześcijaninem? Dziś politycy z pietyzmem oznajmiają nam, że Europa ma chrześcijańskie korzenie co oznacza, że Polska jest i przez to winna być niezmiennie chrześcijańska. Nikt natomiast z nich nie doda, że Europa ma chrześcijańskie korzenie z powodu zabijania każdego, kto się na to nie zgadzał.
Nasi przodkowie mieli dwie alternatywy; zostać chrześcijaninem albo umrzeć. Jednak aby nie za dużo chciało umrzeć to pokazywano mu okrutne wersje śmierci. Umrzeć szybko, a umierać w nieopisanym bólu po tym jak wypatroszą z chrześcijańskim miłosierdziem Twoje dzieci to różnica.

Chrześcijanie to bezmyślne bestie chłodzące po ziemi czyniąc uprawomocnione ich sadystycznym bogiem zło. I jeszcze śmią mi mówić jak mam postępować i żyć.

Przypomnę o paru faktach historycznych. Normalny człowiek z otwartym umysłem nie dyskutuje z faktami. Przyjmuje je i akceptuje. Ale wierzący nie mają się za ludzi normalnych. Ich religijną powinnością jest bronienie wiary nawet za cenę zrobienia z siebie nieuka. Biblia czyli fundament ich przekonań jest irracjonalny, a skoro już przyjęli ten irracjonalizm to na takim pułapie będą rozumować.

Od chwili, gdy za sprawą Konstantyna Chrześcijaństwo stało się religią panującą, przez kolejne XV wieków prześladował wszystkich bez wyjątku; w ten sposób eksterminował całe narody. Całkowita zagłada dotknęła między innymi Prusów i Jaćwingów.
Prześladował wszystkich, zarówno pogan jak i swoich to jest chrześcijan ewangelicznych; krwawe łaźnie zgotowane Waldensom,
Katarom, Protestantom. Noc św. Bartłomieja w Paryżu, czyli słynna rzeź 3 tys. Hugenotów z podjudzenia papieża Grzegorza XIII.

Krucjaty, nie tylko przeciwko muzułmanom (ok. 1 mln ofiar), bo nawet przeciw katolikom (krucjata aragońska), gdy chodziło o pieniądze i wpływy. Święta Inkwizycja, czyli zbrodniczy system śledczo-sądowy; szacunki mówią o liczbie przekraczającej milion straceń, a Wolter wyliczył, że ponad 9 milionów ludzi zostało unicestwionych w sposób mniej lub bardziej sadystyczny ręką oprawców katolickich.

Wojny religijne to dziesiątki milionów ofiar, na ten przykład podczas katolicko-protestanckiej wojny trzydziestoletniej
(1618–1546) na wielu obszarach Europy wyginęło ponad 50 proc. populacji.

Prześladowania Żydów: od czasów Konstantyna na mocy kolejnych edyktów papieskich byli eksterminowani, traktowani jak niewolnicy i podludzie, okradani z majątków, pozbawiani potomstwa. W ciągu XV wieków około 10 mln ofiar.

Eksterminacja Indian. Po odkryciu Ameryki uznani przez kościół katolicki jako istoty bez duszy, a więc nie ludzie. W wyniku
planowego wyniszczenia całych narodów (aby zrobić miejsce dla białej rasy) chrześcijańscy konkwistadorzy i misjonarze wymordowali ponad 70 milionów Indian. To największy holokaust w dziejach ludzkości. Istna gehenna ludów.

Poparcie niewolnictwa. Kościół katolicki nie tylko popierał niewolnictwo, ale też czerpał zyski z niewolniczej pracy. Bulla papieża Mikołaja V (styczeń 1455 r.) stwierdza, że niewolnictwo jest rzeczą właściwą i miłą Bogu zgodnie z tym co mówi biblia. To właśnie ten konkretny aspekt (poparcie doktrynowe dla niewolnictwa) sprawił, że Konstantyn uczynił chrześcijaństwo religią narodową.)

Wspieranie faszyzmu i dyktatur: wszelkie prawicowe dyktatury były miłe papiestwu. Tym milsze, im dyktatura była silniejsza. Salazar, Franco, Hitler, Mussolini. Wszyscy ci krwawi dyktatorzy mogli liczyć na względy Watykanu. Papież Polaczek nie ukrywał swoich sympatii do ludobójcy z Chile – gen. Augusta Pinocheta.

Wykorzystywanie seksualne dzieci. W USA, gdzie wybuchła afera, co 20 ksiądz katolicki wykorzystywał seksualnie małych chłopców i dziewczynki. Przyjmuje się, że skala zjawiska molestowania seksualnego przez kler kościół katolicki dotyczy nawet 5 milionów dzieci. Do tego dochodzi gehenna dzieci w Kanadzie czyli torturowanie ich w placówkach szkół katolickich. Bezkarne gwałty i morderstwa.

Konflikt w Rwandzie, który rozpętali kapłani chrześcijańscy, między innymi Polscy biskupi jak zdechły już degenerat hoser. Ponad milion ofiar w ciągu kilku miesięcy. Każdego dnia maczetami ćwiartowano około 10 tysięcy ludzi. Niemowląt, kobiet. Kapłani zamykali ich w kościołach i wzywali oprawców w spychaczach aby rozjeżdżali te drewniane kościoły z ludźmi w środku. To największy nowożytny holocaust wyprodukowany przez kościół katolicki.

Największego ludobójstwa w historii nie dokonał Hitler, ani Stalin, ani Mao-Tse-Tung. Tak nawet uważa zreflektowany katolicki duchowny, ksiądz Jan Kracik, autor tekstu „Nawracanie w cieniu konkwisty”, zamieszczonego w katolickim portalu „Opoka”. Jego zdaniem nawet największe ludobójstwo miało miejsce w procesie chrystianizacji Ameryki Południowej.
„Iberyjscy przybysze – głównie przedstawiciele zbiedniałej szlachty, najemni żołnierze, złoczyńcy – żądali od Indian złota, płacąc za to świecidełkami. Wykorzystali walki plemion indiańskich, by nad nimi zapanować. Burzyli świątynie, by wykazać niemoc ich bogów. Mieszkańców zmuszano do ciężkich prac w kopalniach i na plantacjach. Złe traktowanie, morderczy rytm pracy, wysokie podatki, niedożywienie, choroby stanowiły o wiele bardziej masowe narzędzie eksterminacji niż zabijanie wprost (napadanie Indian, krwawe tłumienie ich buntów). W sumie w ciągu stu lat od konkwisty populacja tubylców w Meksyku zmniejszyła się z około 25 do 1 miliona. W obu Amerykach z około 80 milionów pozostało po pół wieku 10 milionów.

To było największe w dziejach ludobójstwo, dokonane z krzyżem w ręku. W trakcie oczywiście w akompaniamencie strachu i bólu kobiet i dzieci. Rozpruwanych brzuchów ciężarnych, rozrywanych płodów i dzieci. Nieograniczonej perwersji białego chrześcijanina nad innymi ludźmi.

Jedną z największych zbrodni Kościoła były wyprawy krzyżowe. Nie były to zbrojne najazdy, jak inne. Krucjaty odbywały się w imię Chrystusa.
Efektem wypraw krzyżowych było umocnienie barier oddzielających chrześcijaństwo od islamu. Krucjaty zatruły ich wzajemne relacje. Chrześcijanie przyszli do muzułmanów i żydów z ogniem i mieczem, z rasizmem i nienawiścią, z poczuciem kulturowej wyższości i ekonomiczną dominacją, z kolonializmem i wyzyskiem. I nie można zapomnieć, że to hierarchia kościelna apelowała do chrześcijańskich rycerzy i wojowników, by poniechali waśni między sobą i udali się na rubieże chrześcijaństwa, aby stanąć do walki z niewiernymi.
Warto też przypomnieć, że to papiestwo przejęło kierownictwo świętych wojen, samo często inicjowało kampanie zbrojne i wyznaczało ich wodza, a papież rościł sobie prawo do władzy zwierzchniej nad zdobytymi obszarami.
Trudno zapomnieć, że wyprawy krzyżowe były pielgrzymką zbrojną. Ogniem i mieczem torowały drogę wierze w Chrystusa, a więc tego, który głosił pokój Boży.
Rodzącemu się właśnie feudalnemu rycerstwu Kościół wyznaczył wzniosły cel – przy czym przelewanie krwi nie było grzechem a wojna zapewniała żywot wieczny.
Cóż może być bardziej cynicznego?
Może to, że wyprawy krzyżowe dały szansę złoczyńcom – bo uczestnicząc w nich mogli uniknąć kary za zbrodnie. Może to, że niezdyscyplinowanym księżom pomogły zrzucić jarzmo, zbuntowanym mnichom umożliwiły ucieczkę z klasztorów.

Wszystkich pobił swą propagandą papież Urban XI, który w 1095 roku zwołał do Clermont synod, na którym rozpoczął od tego, że należy przyjść z pomocą braciom-chrześcijanom zamieszkałym na wschodzie, ponieważ Turcy posuwają się coraz bardziej w głąb ziem chrześcijańskich. Zwrócił się z apelem, by chrześcijaństwo zachodnie wyruszyło na ratunek Wschodu. Zagwarantował przy tym, że jak ktoś polegnie w walce, otrzyma rozgrzeszenie i odpuszczone zostaną mu wszystkie grzechy.
Jeszcze nie skończył przemawiać, jak rozległy się pierwsze okrzyki: “Deus le volt!” (Bóg tak chce!). Entuzjazm przeszedł oczekiwania Urbana. Ogłosił, że wszyscy winni być gotowi do opuszczenia swoich domostw w dniu Wniebowzięcia następnego roku, po zebraniu plonów z pól.
Papież Urban nasilił kampanię propagandową. W jego imieniu akcję agitacyjną poprowadził wędrowny mnich. Piotr Pustelnik. To za jego przyczyną przez całe lato 1096 płynął na Wschód chaotyczny, lecz nieustający strumień pielgrzymów, pozbawionych z początku i przywódców, i organizacji. On sam poprowadził z Kolonii dwadzieścia tysięcy ludzi, nie myśląc o tym, jak taką armię wyżywić. Nic dziwnego, że już na Węgrzech – katolickich przecież – w grodzie Zemuń, doszło do zażartej bitwy. Poległy w niej cztery tysiące Węgrów, w ręce napastników dostały się znaczne zapasy żywności. Armia Pustelnika zanim ujrzała jakiegokolwiek niewiernego, zdążyła doszczętnie najpierw splądrować, a potem puścić z dymem Belgrad.
Kiedy dotarła do Konstantynopola, grabieże wśród wschodniochrześcijańskich braci stały się czymś powszednim. I gdyby tylko chodziło o żywność, można byłoby to zrozumieć – człowiek głodny jest nieobliczalny. Jednak ludzie Piotra Pustelnika włamywali się do pałaców i willi na przedmieściach nie tylko dla zdobycia jedzenia. Grabili wszystko, co wpadło im w ręce, kradli nawet blachę ołowianą, którą kryte były kościoły. Przewodził im Walter bez Mienia – którego miano mówiło samo za siebie. Jego oddziały napadały na wsie i łupiły miejscową ludność, która składała się przecież wyłącznie z chrześcijan greckich.
Postępowanie krzyżowców było szokujące, a jednak w ślad za ludźmi Piotra Pustelnika szli następni i pustoszyli kraje, przez które wiodła ich trasa – Czechy, Węgry, Bułgarię i Bizancjum. Ich przejście znaczyły stosy trupów, ale rzadko mówiło się: wojna, częściej zaś: iterhieroso-lymitanum (szlak jerozolimski) lub via Sancti Sepul-cri (droga Grobu Świętego)

Gotszalk, gdy sformował już armię, ta przechodząc przez Węgry bez opamiętania grabiła wsie, kradła wino, zboże, owoce i woły. A kiedy chłopi węgierscy stawili opór tym gwałtom, krzyżowcy wbili na pal kilkunastoletniego chłopca. Król węgierski, Koloman, sam wymierzył sprawiedliwość, skoro nie mógł się jej doczekać od rycerzy Chrystusa.
Zmasakrował oddziały Gotszalka, tak że nie został nikt przy życiu.

W końcu, 3 czerwca 1098, krzyżowcy zdobywają Antiochię. Turcy giną w straszliwej rzezi, a obok nich wyrzyna się też wielu chrześcijan, którzy mieszkali w Antiochii. Nikt nie pyta, jaką wiarę wyznają mieszkańcy grodu. Krwiożerczośc wyznawców chrześcijańskiego boga nie zna opamiętania.

Podobnie będzie w Jerozolimie, pod mury której 7 czerwca 1099 podchodzi pierwsza krucjata. W oblężeniu Jerozolimy uczestniczyło tysiąc dwustu rycerzy i dwanaście tysięcy piechurów. Zaś w mieście, w którym znajdował się Grób Boży, żyło więcej chrześcijan niż
muzułmanów. I to również oni stali się bezbronnymi ofiarami zwycięzców szturmu z 13 na 14 lipca. Krzyżowcy, pijani zwycięstwem odniesionym po tylu udrękach, rozbiegli się po ulicach i wdzierając się do domów i meczetów zabijali każdego, kto wpadł im w ręce, nie wyłączając kobiet i dzieci. Kiedy Rajmund z Aguilers wszedł do meczetu Al-Aksa, musiał się przedzierać przez stosy trupów i brodzić we krwi, która sięgała mu do kolan.
“Nie można było bez przerażenia patrzeć na tę masę zabitych, na te członki odrąbane, walające się wkoło, na te strugi krwi zalewające ziemię…” – pisał Wilhelm z Tym.

Rzeź trwała trzy dni. Krew spływająca w wąskich uliczkach sięgnęła, jak mówiono, aż do kolan, a w mieście nie ostał się żywy ani jeden muzułmanin, ani jedna muzułmańska kobieta i dziecko. Nie było też w Jerozolimie Żydów, bo schronili się wszyscy w wielkiej synagodze
i w niej zostali spaleni żywcem. Masakra w Jerozolimie odbiła się szerokim echem w całym świecie. Nikt nie wiedział, ilu
ludzi zginęło. Nawet wśród wielu chrześcijan rzeź ta wywołała zgrozę, tym bardziej że ten krwawy dowód jednego fanatyzmu religijnego zagrażał odrodzeniem fanatyzmu drugiej strony.
Chrześcijańska Europa wiadomość o zdobyciu Jerozolimy przyjęła z entuzjazmem i radością. Wszyscy ówcześni kronikarze przerywali opisywanie miejscowych wydarzeń, aby odnotować ów dowód wspaniałej łaski Bożej.
Uczestnikom pierwszej z siedmiu wielkich wypraw krzyżowych udało się bowiem zdobyć Jerozolimę, dokonać likwidacji jej mieszkańców i ustanowić w Palestynie królestwo łacińskie, którego zwierzchnikiem został papież.

W 1001 roku rozpoczęło się oblężenie Cezarei. Miasto zostało wzięte szturmem przez krzyżowców 17 maja. Zwycięskim rycerzom dowódcy pozwolili plądrować bez żadnych ograniczeń, doszło wszakże do aktów tak przerażających, że oburzyły one nawet wodzów wyprawy. Najstraszniejszej masakry dokonano w Wielkim Meczecie, dawnej synagodze Heroda Agrypy. W świątyni tej schroniło się wielu mieszkańców, którzy błagali o litość. Wycięto ich w pień, zarówno mężczyzn, jak i kobiety, na posadzce utworzyło się jezioro krwi. W całym mieście uratowała się tylko garstka dziewcząt i dzieci, a także główny sędzia oraz dowódca garnizonu.

W 1187 roku Jerozolimę zdobywa sułtan Sala-dyn. Sułtan ów, o którym wizjoner Joachim da Fiore mówił, że podobnie jak Herod, Mahomet i Antychryst, uosabiał jedną z siedmiu głów bestii Apokalipsy -w rzeczywistości był nad podziw szlachetnym wojownikiem, którego cnót próżno by szukać wśród tych, którzy mienili się rycerzami Chrystusa.
Kiedy z broniącej się jeszcze przed jego oddziałami Jerozolimy przyszedł do Saladyna dowódca garnizonu, Balian, sułtan oświadczył mu, że poprzysiągł zdobyć Jerozolimę mieczem i że tylko bezwarunkowa kapitulacja może zwolnić go z tej przysięgi. Przypomniał Balianowi masakrę, jakiej dopuścili się chrześcijanie w tym mieście w 1099 roku. Dlaczego miałby postąpić inaczej? Balian ostrzegł wówczas Saladyna, że jeżeli nie zgodzi się na honorowe warunki kapitulacji, doprowadzeni do rozpaczy obrońcy obrócą całe miasto w perzynę, nie wyłączając świętych przybytków islamu, i wymordują wszystkich uwięzionych jeńców muzułmańskich. Saladyn znany był z wspaniałomyślności, zwłaszcza gdy uznawano jego władzę. Zależało mu też na tym, by Jerozolima możliwie jak najmniej ucierpiała. Zgodził się więc na ustalenie warunków kapitulacji. I tu raz jeszcze okazał się wspaniałomyślny. Zamiast proponowanych z początku stawek: mężczyzna za dziesięć dinarów, kobieta za pięć, a dziecko za jednego dinara – wiedząc, że w mieście przebywa około dwudziestu tysięcy chrześcijan, z czego większość to ludzie ubodzy, których nie stać na zapłacenie takiego okupu – zgodził się za kwotę stu tysięcy dinarów uwolnić wszystkich. Jednak Balian wiedział, że nie zdoła zebrać i takiej kwoty. Uzgodniono więc, że za trzydzieści tysięcy dinarów zostanie uwolnionych siedem tysięcy mieszkańców. Na rozkaz Baliana garnizon złożył broń i w piątek, 2 października, Saladyn wkroczył do Jerozolimy.

Arabscy zwycięzcy zachowywali się przyzwoicie i po ludzku. O ile przed osiemdziesięciu laty Frankowie brodzili we krwi swych ofiar, muzułmanie nie plądrowali ani nikomu nie uczynili krzywdy. Za to ci, co mienili się wyznawcami Chrystusa, który głosił błogosławieństwo ubogim, okazali teraz swe prawdziwe oblicze. Wprawdzie Balian opróżnił całkowicie skarbiec królewski, ale niełatwo przyszło mu skłonić szpitalników i templariuszy do wyrzeczenia się zgromadzonych przez nich bogactw, zaś zachowanie się patriarchy Jerozolimy i jego kapituły zasługuje na specjalną uwagę.
Patriarcha ów wywołał wręcz prawdziwe zgorszenie u Arabów. Wprawdzie zapłacił za siebie dziesięć dinarów, ale opuścił miasto, uginając się pod ciężarem złota, ze sznurem wozów wyładowanych dywanami i zastawą stołową. Jak pisze Steven Runci-man, dzięki resztkom donacji cesarza Henryka II uzyskało wolność siedem tysięcy ludzi, ale gdyby zakony rycerskie i Kościół okazały się mniej skąpe, można byłoby oszczędzić niewoli jeszcze wielu tysiącom.

Barbarzyństwo krzyżowców wobec Bizantyjczyków przeszło -jak pisze Steven Runciman – wszelkie wyobrażenia. Od dziewięciu stuleci to wielkie miasto było stolicą cywilizacji chrześcijańskiej. Przetrwało w nim mnóstwo pomników starożytnej sztuki greckiej, wszędzie też spotykało się arcydzieła znakomitych rzemieślników bizantyjskich.
Wenecjanie znali się na wartości tych dzieł, więc korzystali z każdej możliwości grabieży bezcennych skarbów, które wywozili do siebie, by zdobić nimi tamtejsze pałace i świątynie.
Natomiast Francuzów i Flamandów ogarnął szał niszczenia. Rozpasany motłoch rozbiegł się po ulicach, rabując wszystko, co błyszczało, a niszcząc to, czego nie można było zabrać. Zatrzymywano się zaś tylko po to, by mordować, gwałcić lub włamywać się do piwnic z winem. Nie oszczędzono ani klasztorów, ani kościołów, ani bibliotek. W kościele Bożej Mądrości pijani żołnierze zdzierali jedwabne zasłony, rozbili w proch srebrny ikonostas, deptali po świętych księgach i ikonach. W klasztorach gwałcono zakonnice. Ów rozlew krwi i grabież trwały trzy dni, aż w końcu piękne miasto obrócono w kompletną ruinę. Nawet Saraceni okazaliby więcej miłosierdzia -wołał z rozpaczą historyk Nicetas – i
miał rację. Odtąd w pamięci chrześcijan wschodnich utrwaliło się barbarzyństwo łacinników. Nigdy też im go nie wybaczyli. Schizma w oczach wschodnich chrześcijan była już zupełna, nieodwracalna i ostateczna.

W ocenie historyków czwarta krucjata była najbardziej zbrodnicza. Doprowadziła do zniszczenia lub rozproszenia bezcennych skarbów przeszłości, gromadzonych w Bizancjum z tak wielkim pietyzmem, i zadała tym samym śmiertelny cios kulturze i cywilizacji. Efektem tej krucjaty stała się też narastająca odtąd stała wrogość między wschodnim a zachodnim chrześcijaństwem. Dokonane – w imię Chrystusa – zniszczenia kultury bizantyjskiej stało się największą tragedią średniowiecza.

Koszty krucjat w kategoriach straconego życia i zmarnowanego wysiłku były nieobliczalne. Ich wydźwięk – moralnie wątpliwy, straty – niepowetowane. I ponad dwieście lat chybionych celu wypraw krzyżowych nie nauczyło rycerzy Chrystusa nawet ani krzty humanitaryzmu. Dali temu dowód w Aleksandrii w 1365 roku. Tu nie szczędzono nikogo. Nie mniejsze piekło niż muzułmanie przeszli aleksandryjscy chrześcijanie i żydzi.
Splądrowano również warsztaty i magazyny należące do kupców europejskich. Krzyżowcy grabili meczety i grobowce, rabując lub niszcząc wszystkie ich ozdoby, nie pomijając również kościołów. Wdzierano się do domostw, a mieszkańców, którzy nie oddali natychmiast swego mienia, zabijano na miejscu całymi rodzinami. Około pięciu tysięcy jeńców – zarówno chrześcijan, jak i żydów, i muzułmanów – przeznaczono na sprzedaż w niewolę. W mieście panował odór ludzkich trupów i zwierzęcego ścierwa. Masakra w Aleksandrii raz jeszcze ukazała prawdziwy finał wypraw krzyżowych, które stawiały sobie za cel odzyskanie Ziemi Świętej i podbijaniu dla kościoła katolickiego.

Historycy w ocenie krucjat i popełnianych w imię Chrystusa zbrodni są zgodni. Życie i trud milionów ludzi, których pochowano na Wschodzie, można było z większym pożytkiem wykorzystać dla naprawy ich rodzinnego kraju – mówił Gibbon. Wszystkie wyprawy krzyżowe znaczyły swój szlak okropnościami, które trudno sobie wyobrazić nawet tym, którzy przeżyli masakry i mordy XX stulecia.

Czas krucjat wykazał, jak zbieżny jest faszyzm i okrucieństwo boga z faszyzmem i okrucieństwem jego wiernego. Święta wojna, prowadzona w imię Boga, okazała się pasmem nietolerancji, zakończyła zaś ruiną krajów Bliskiego Wschodu i Bizancjum. Upadły kwitnące miasta, żyzne dotąd pola i winnice obrócone zostały w pustynię. I pustynia ta w wielu miejscach pozostała do dziś.

U progu trzeciego tysiąclecia chrześcijanie nie chcą się już w imię Chrystusa wzajemnie zabijać. Wojny religijne – przynajmniej na zachodzie – nie cieszą się popularnością, tendencja do jednoczenia się wszystkich chrześcijan przybrała szlachetną nazwę ekumenizmu. Nie znaczy to jednak, by na drodze “zbłąkanych owieczek” nie pojawiały się kłody.
Zatem nowym hobby chrześcijaństwa staje się inkwizycja.

Dzisiaj brak jakiegokolwiek uzasadnienia, by poglądy heretyków uważać za zbrodnie, karać ich za nie torturami i śmiercią. A jednak w średniowieczu kościół katolicki opanował istny szał nienawiści do heretyków. Wypowiedziano im krwawą wojnę, podczas której zginęły ich miliony. Kościół stawał się coraz bardziej bogaty i chciwy. Mnisi i dostojnicy kościelni lubieżni i okrutni, a nadto także skorumpowani. Papieże dążyli do niepodzielnego panowania nad światem. Inkwizycja to był swoisty skok na kasę. Każdy dostojnik kościelny mógł przejąć podobające mu się grunty czy posiadłości za darmo. Wystarczyło tylko oskarżyć właściciela o herezję. I nikt nie mógł go bronić. Nawet zamożny właściciel nie mógł być broniony przez prawnika, gdyz automatycznie prawnik stawał sie heretykiem.

Dziwny i okrutny los spotkał także templariuszy. Tym dziwniejszy, że aż do XIV wieku powszechnie uważani byli za bohaterów. Zakon rycerski templariuszy powstał w 1119 roku. Powołał go pobożny rycerz, Hugues de Payns, w celu walki z muzułmanami, choć głównym ich celem stało się zapewnienie bezpieczeństwa pielgrzymom na szlaku wiodącym do Jerozolimy.
Czasy krucjat przeminęły. Templariusze zawsze gotowi byli walczyć z niewiernymi na Wschodzie. Skoro jednak główny cel ich działalności przestał istnieć, zakon wszedł w nową rolę. Dzięki licznym nadaniom i operacjom finansowym zgromadzili templariusze wielkie bogactwa w Palestynie i Europie, co zapewniło im ogromne wpływy polityczne i przywileje. Szybko to dostrzeżono zgodnie z zasadą, że bogactwo zawsze wzbudza zawiść. Na początku XIV wieku król Francji, Filip IV Piękny, zapragnął zagarnąć majątek rycerzy. Inkwizycja stała się jego bronią. Oskarżył templariuszy o herezję. Pierwotny cel zakonu poszedł w zapomnienie. Oskarżenia Filipa IV, nieprawdziwe w każdym calu, wzięły górę. Filip IV stwierdził, że templariusze opluwają krucyfiks, oddają cześć diabelskiemu bożkowi, Bafohometowi, utrzymują związki homoseksualne. W 1307 roku Filip IV skonfiskował dobra zakonu. Potem rozpoczął się proces oskarżycielski połączony z torturami, zakończony wyrokiem skazującym na śmierć przez spalenie na stosie. Około czterdziestu żołnierzy zginęło podczas tortur w Paryżu. Żaden z nich nie oskarżył współbraci. W 1313 roku papież, Klemens V, ogłosił bullę potępiającą zakon. Oznaczało to koniec templariuszy. Ostatni mistrz zakonu, Jacques de Molay, został spalony na stosie.

Warto wspomnieć o jeszcze jednym fakcie. Wśród nieprawomyślnych wyznawców Kościoła znalazł się także Galileusz. Został uznany za heretyka, ponieważ hołdował prawdzie niezgodnej z wiedzą kościoła. Rzym zaś odmawiał uznania dla odkryć naukowych, jeżeli nie wynikały one z Biblii lub nie zyskały aprobaty papieża. Nieomylność papieża była przecież zasadniczym elementem religii katolickiej. Otóż Galileusz ogłosił, że to Ziemia obraca się wokół Słońca, a nie na odwrót. Teorię tę wprawdzie zaprezentował wcześniej Mikołaj Kopernik, ale odkrycie swoje zdradził jedynie najbliższym, a pełny tekst dzieła “De revolutionibus orbium coelestium” opublikowano dopiero na rok przed jego śmiercią, w 1543 roku. Galileusz w 1614 roku napisał list, w którym wyłożył swoją teorię. Jego kopia została przesłana św. inkwizycji. Galileuszowi wytoczono proces. Teorię kopernikańską uznano za niedorzeczną, bo sprzeczną z Pismem Świętym i odstąpiono od oskarżania Galileusza o herezję. Wydano jednak orzeczenie, by zaprzestał nauczania i obrony teorii kopernikańskiej. Gdy Galileusz zażądał od Rzymu certyfikatu, w którym byłoby wyraźnie napisane, czego mu się zabrania, Watykan prośbie odmówił. W 1632 roku Galileusz opublikował “Dialog o dwóch najważniejszych układach świata” Wyraźnie kpił w nim z poglądów Kościoła. Wówczas ponownie postawiono go przed trybunałem. Galileusz był już wtedy starym człowiekiem i w obawie przed torturami poglądy swe odwołał. Skazano go na dożywotni areszt domowy.

Tak więc w obronie cnoty i wiary zapłonęły stosy. Kościół wykorzystał wszystkie znane sobie od lat metody, by na heretykach wymusić przyznanie się do winy. Przez lata walki z heretykami metody te usprawnił i wzbogacił. Dzięki inkwizycji Kościół realizował tylko własne cele. Zadaniem inkwizytorów było uzyskanie od heretyków przyznania się do winy. Dobór metody zależał tylko od oprawców. Kościół posiadał pełne uprawnienia śledcze i podejrzanych nie przekazywał już władzom świeckim. Od momentu posądzenia o herezję nie mieli oni żadnych praw obywatelskich. Majątki ich były natychmiast konfiskowane, pomnażając tym samym bogactwo Kościoła. Zyskiwali na tym także inkwizytorzy. Nic więc dziwnego, że i biskupi, początkowo odnoszący się z rezerwą do walki z heretykami, dołączyli z czasem do inkwizytorów w zamian za konkretne materialne zyski.