Mnie jednak najbardziej frustruje prezydent Andrzej Duda. Podczas gdy wszyscy: epidemiolodzy, lekarze, nawet matematycy, przekonują, że tylko siedzenie w domu może nam pomóc w złagodzeniu epidemii i uniknięcia “ścieżki włoskiej”, prezydent lata po całym kraju jak bąk.

Spotkał się z harcerzami, lekarzami i ratownikami, odwiedził Orlen Oil w Jedliczach, modlił się na Jasnej Górze.

A ja od kilku dni myślę o ochroniarzach Andrzeja Dudy. O jego kierowcy. O ich dzieciach i starszych rodzicach. Myślę o tych, którzy się z nim spotykają, bo muszą go podjąć. O i tak narażonych na niebezpieczeństwo lekarzach i pielęgniarkach, samorządowcach, pracownikach fabryki. I dalej znów: o ich dzieciach, współmałżonkach, starszych rodzicach.

I zastanawiam się, jak bardzo nastawionym tylko na siebie i swój cel trzeba być, żeby narażać zdrowie i życie ludzi dla politycznej korzyści. Bo tylko o to Andrzejowi Dudzie chodzi. To nie jest sytuacja, w której głowa państwa musi gdzieś jechać, żeby dodać kurażu ofiarom, gdy taki gest możemy podziwiać. Dziś solidarność z zagrożonymi i chorymi to siedzenie w domu. Obecnie największym kłopotem w Polsce jest brak dyscypliny wśród seniorów. Codziennie piszą do mnie ludzie podłamani postępowaniem swoich rodziców i dziadków.

Naprawdę tak trudno zrozumieć, że widok prezydenta w kościele tylko zachęci starszych, wierzących ludzi, żeby mimo wszystko iść w niedzielę do kościoła?

Wiem, że na pewno całe otoczenie prezydenta postrzega swoją pracę jako służbę dla kraju i nikomu do głowy nie przyjdzie narzekać. I właśnie dlatego Andrzej Duda nie powinien tego nadużywać. Nie każdy prezent należy przyjmować, nie każde polecenie należy wydawać, nawet gdy można. Jestem zbulwersowana postawą prezydenta, uważam ją za niemoralną. Czas dorosnąć. Na początek do roli szefa najbliższych współpracowników.